Eind jaren zestig zat ik ’s avonds na concertbezoek in de trein van Amsterdam naar het Gooi. Ik was naar een optreden geweest in het Concertgebouw (Frank Zappa, Paul Butterfield’s Bluesband, Jefferson Airplane, ik weet het echt niet meer). De meeste passagiers gingen na een avondje stappen in Amsterdam weer terug naar huis. Er zaten ook wat mensen tussen die net als ik in het Concertgebouw waren geweest.
In de trein hing een gezellige sfeer. Een oudere man zat op zijn dwarsfluit te spelen. Iedereen zat moe en met lodderige ogen naar hem te kijken en te luisteren. Niemand stoorde zich aan hem. Het was goed zo. Opeens stopte hij met spelen. Hij haalde uit een grote tas een stapel langspeelplaten te voorschijn. Hij begon door het gangpad te lopen om ons, zijn medereizigers, over te halen een plaat te kopen. Op een van de hoezen zag ik de naam Cochius staan en ik dacht, laat ik er maar een kopen, want dit is toch wel heel bijzonder. Ik weet niet meer wat ik er die avond voor betaald heb.
Ik heb Cochius later nog vele malen in Hilversum gezien met zijn bijzondere fluitconcerten. Vaak werd zijn instrument door de politie afgepakt, maar een paar dagen later stond hij er dan weer, met een nieuwe fluit.
Ik dacht dat ik de plaat kwijt was, maar kortgeleden, na lang zoeken in mijn platencollectie, kwam ik hem gelukkig weer tegen.
Ruud Visser, februari 2011