Het zal op een zaterdagmiddag in juni 1968 zijn geweest dat een van mijn vrienden onze straat kwam inrennen en voor ons huis opgewonden begon te schreeuwen: “Ruud, Ruud, kom snel man, je moet meekomen”. “Wat is er”, riep ik terug. “Kom nou maar mee naar De Engh”, schreeuwde hij. Ik rende de voordeur uit, achter hem aan. Bij buurthuis De Engh aangekomen, konden we zo doorlopen. Er was niemand te zien. We stormden de trap op, naar de grote zaal. Daar speelde een band. Ik herinner me, dat we met drie of vier man met ongeloof stonden te luisteren en te kijken naar deze voor mij onbekende muzikanten. Ik had nog nooit zoiets gehoord of gezien. Het geluid, dat de band voortbracht, golfde van voor naar achter door de zaal en weer terug. Met mijn hoofd maakte ik bewegingen, het geluid achterna. Door de lichteffecten was het net of je naar een tekenfilm stond te kijken. Het was een geweldige ervaring. Na een paar nummers was het afgelopen. De muzikanten verdwenen van het podium. De weinige bezoekers in de zaal stonden nog even na te genieten. Wat was dit voor muziek? Ik kende geen van de nummers die ik had gehoord. Mijn vriend vertelde me dat deze band in Engeland voor veel opschudding zorgde en daar ook heel bekend was. Later hoorde ik dat we een repetitie hadden bijgewoond voor een optreden in Beatclub ’t Smurf, later op die dag. De naam van de band? PINK FLOYD. Ruud Visser, mei 2011
